Göğüs Hastalıkları uzmanı Dr. Pınar T., Kovid-19 salgınını İstanbul’daki bir kamu hastanesinde yaşıyor. Hasta yoğunluğunun tepe yaptığı günlerde kendisi de Kovid-19’a yakalananlar kervanına katılan Pınar T., en büyük kâbusu 11 yaşındaki kızına da koronavirüs bulaştığını öğrenince yaşamış. Günlerce süren tedavinin akabinde sıhhatine kavuşan Pınar T., yaşadığı tüm zorluklara karşın tekrar misyonunun başında. Dr. T., salgın devrinde başından geçenleri Milliyet’e anlattı:

‘Savaşta gibiydik’

“11 Mart’ta birinci olayın görülmesiyle süratle değişti hayatım. Hastanemiz pandemi hastanesi ilan edildi. Randevular iptal olmuştu. Kovid-19 polikliniğinin önündeki kuyruklar vakitten bağımsız uzamaya başlıyordu. Gece, gündüz ayrımı yoktu. Hasta olmayanlar da burada hastalanıyor tahminen. Güya bütün kente koronavirüs bulaşmıştı. Telefonlar durmaksızın çalıyor, asistanlar durmaksızın hasta hazırlıyordu. Güya bir savaşta üzereydik. Gözümün önüne cephe geliyordu. Verilen gayret Kurtuluş Savaşı’nı anımsatıyordu bana.

‘Önce ağrı sona halsizlik’

Biz verilen her vazifede canla başla çalıştık. Aylar geçti. Baharı nöbet çıkışlarında yolumuza çıkan ağaçlardan gördük. Aylardır dostlarımızla kucaklaşmadık, oturup uzun sohbetler yapamadık. Yaz geçti. Maskelerin arkasında yaşadık sıcağı, hayatı, vefatı. Yazın o keyifli, rahat saatleri hiç gelmedi. Yirmi yıllık meslek hayatımda görmediğim kadar çok pnömoni gördüm. Günler geceye karışmış olarak geçerken evvel ağrılarım başladı. Halsizlik, iştahsızlık ve en son ateş ortaya çıktığında ne olacağını kendime bile itiraf etmekten çekindim.”

‘Doktordum, hasta…’

Göğüs Hastalıkları uzmanı Dr. Pınar T., Kovid-19 teşhisi konduğu süreci anlatırken “Sabah hekim olarak girdiğim hastanede yatan bir hastaya dönüşmüştüm” kelamlarıyla söz etti. Tabip Pınar T., bir eşya kesimi üzere odaya oturtulduğunu söyledi:

“Küçük, birkaç modül eşyanın olduğu bir odaya oturttular. Bir tek kızım geliyordu aklıma. ‘Daha çok küçük diyorum’, ağlıyordum. Arkadaşlarım kapıdan teskin etmeye çalışıyorlardı. Sonra ‘Seni yatıralım’ dedi biri. Ne tuhaf, sabah hekim olarak girdiğim hastanede yatan bir hastaya dönüşmüştüm. Hepimiz her şeyi biliyorduk fakat konuşulmayan bir tiyatroda üzere pandomim yapıyorduk güya. Hepimiz iyi olduğuma inanmak istiyorduk. Kızımla konuşurken toparlanıyordum. En çok da o iyi talihin beni istiyordum. Sonrasında tekrar yatağa bırakıyordum kendimi. Kendime yabancılaşmış üzereydim.

‘Ben hasta ettim’

Koku duyum yoktu, tat alamıyordum. Bir eşya üzere yatıyordum uzunluklu boyunca. Tabip arkadaşım arayıp kızımın da müspet olduğunu söyledi. Kendimi o kadar makûs hissettim ki, ‘Onu da ben hasta ettim’ diye ağlamaya başladım. Yanında da değildim. Telefonda cıvıldayan sesini duyana kadar zindanda üzereydim. Gözlerimi kapadığımda hayal bile kuramıyordum. Ne olacak diye düşünmekten iyice yorgun düşüyordum. Kızım kızım diye içimi çekerek ağlıyordum. Kızım kısa müddette babasının yanında iyileşti. Ben de bir ayın sonunda daha iyi hissediyordum. Tekrar şifa dağıtmak için hastaneye dönme vaktiydi. Artık de bana muhtaçlık duyan beşerler vardı ve onlar için orada olmalıydım. Tıpkı bir vakit evvel benim için orda var olanlar üzere. Artık geriye dönüp baktığımda Ankara Tıp’ı kazandığım günü, bitirdiğim günü tekrar anımsıyorum. Düzgünlük yapan, hayatı savunan tarafta olduğum için memnunum. Bu süreçte çok büyük bir ailenin kesimi olduğumu hissetmek bana güç verdi. Bu gayrette hayatını kaybedenleri hürmetle anıyorum. Onların meşalesini yanık tutmak boynumuzun borcu olsun.”