Tunceli’de yaşayan Ali Arslan, 5 aylıkken geçirdiği menenjit hastalığı nedeniyle görme kaybı yaşamaya başladı. 8 yaşındayken geçirdiği suçiçeği hastalığının akabinde görme yetisini büsbütün kaybeden Arslan, yaşadığı aksiliklere karşın hayata tutundu. Liseyi bitirdikten sonra bir mühlet farklı işlerde çalışan Arslan, 24 yaşından beri Tunceli Devlet Hastanesi’nde santral memuru olarak vazife yapıyor. Vakitle telefon numaralarını hafızasına almaya başlayan Arslan, yaklaşık 2 bin numarayı ezbere biliyor. İş çıkışlarında meskene kapanmayan Arslan, bisiklet sürmekten raftinge kadar birçok aktiflik yapıyor. Mesken işlerinde de eşine yardım eden Arslan, akşamları meskende bağlama çalarak ailesiyle birlikte sevdikleri türküleri seslendiriyor. Pürüzüne karşın birçok hayalini gerçekleştiren Arslan’ın şimdiki hayali oturduğu mahalleye muhtar olmak.

‘ENGELLİ OLMAM HAYATA KÜSECEĞİM MANASINA GELMEZ’

Engelli olmasının hayata küseceği manasına gelmediğini belirten Arslan, “Işığımı kaybettim lakin hislerimi ve hayata bağlığımı kaybetmedim. 25 yıldır Tunceli Devlet Hastanesi’nde santral memurluğu yapıyorum. Hafızamda yaklaşık 2000 telefon numarası var. İş dışındaki vakitlerimde şartlar uygun ise bisiklet sürüyorum, bağlama çalıyorum. Bağlama, bu hayatta olmazsa olmazımdır. 50’ye yakın bestem var. Meskende birçok işi kendim yaparım. Bir musluk bozulduğunda kendim değişirim. Elektrik arızası büyük değilse kendim onarırım. Yemeğimi kısmen yaparım. Meskende asla aç kalmam. Çok iyi bulaşık yıkarım” dedi.

‘HAYALLERİMİN BİR KISMINI GERÇEKLEŞTİRDİM’

Yalnızca 3 Aralık Dünya Engelliler Günü’nde hatırlandıklarını ve bu durumdan duyduğu üzüntüyü lisana getiren Arslan, “Engelliler her vakit hatırlanmak ister. Unutmayalım ki, herkes engelli adayıdır. Benim de her insan üzere hayallerim vardı. Kimisini gerçekleştirdim kimisi de sırada bekliyor. Hayallerimden biri, hoş bir müzik albümü yapmaktı. Onu başardım. İkinci hayalim Munzur Çayı’nda rafting yapmaktı. Onu da öbür engelli arkadaşlarımızla birlikte yaptık. Üçüncü hayalim ise kendi köyümde yahut merkez Moğultay Mahallesi’nde topluma ve engelli arkadaşlarıma daha yararlı işler yapabilmek için muhtar olabilmek. Çarşıya gidince kimi külfetler yaşıyoruz. Otomobiller engelli rampasının önüne park etmiş. Kaldırımlarda engelli bantlarının üstünde yürüyorlar. Bunları lütfen yapmayın” diye konuştu.

Arslan’ın oğlu Eren Aslan da (25) bağlama çalmayı babasından öğrendiğini anlatarak, şunları söyledi:

“Babamla baya bir aktivite yapıyoruz. Bisiklet sürüyoruz, gezip eğleniyoruz. Babam, hayatımda bana en hoş armağandır. Zira bana çok şey öğretti ve yardımcı oldu. Mahzurlar hiçbir vakit insanın hayallerinin önünde değildir. Her insan engelli olabilir lakin umutlarıyla o mahzurları aşabilir.”