Tuzla’da komşusu Hüseyin Meriç’i darbettiği gerekçesiyle tutuklanan Halil Sezai Paracıkoğlu hakkında 3 yıl 7 aydan 13 yıl 10 aya kadar mahpus cezası istemiyle hazırlanan iddianame, gönderildiği mahkemece kabul edildi. Anadolu 12. Asliye Ceza Mahkemesi, duruşmanın 30 Ekim’de yapılmasını kararlaştırdı.

Sanık avukatı tarafından yapılan tahliye talebinin reddine karar veren mahkeme, sanık Paracıkoğlu’nun üzerine atılı cürmü işlediğine dair somut kanıtlar bulunması, tutuklama nedenlerinin devam etmesi üzere münasebetlerle tutukluluk halinin devamına karar verdi.

Halil Sezai’nin toplumsal medya hesabından bahisle ilgili yeni bir açıklama yapıldı.Açıklamada şu sözlere yer verildi:
“Kimse sormadı lakin bu bir prestij suikastıdır. Günlerdir kamuoyunda tutuklu yargılanmama münasebet olan hadiseler hakkında pek çok şey yazılıyor, anlatılıyor, söyleniyor. Herkes kendi dünya görüşü, paha yargıları üzerinden kelam söylüyor, yorum yapıyor, karar veriyor.

Kimse de bana ‘Aslında ne oldu? Nasıl oldu?’ diye sormadı, sormuyor lakin ön yargılar hakkımda kamuoyu yargısına dönüşüyor. Korkarım ki bu kamuoyu yargısı, isimli yargıyı yönlendirici bir baskı oluşturmak gayesiyle, bilmediğim (ama varsayım ettiğim) nedenler ile pompalanıyor.

Bakın, savcılığa sunulan kamera kayıtlarının kesilip, biçilmiş olması, birtakım yerlerin sesinin açılıp, birtakım yerlerin kısılmış olması, basının ve kamuoyunun palavra bilgilerle yönlendirilmesi, yargıya etki altında bırakacak palavra haberlerin olması bunların hiçbirinden telaş duymuyorum. Geç de olsa gerçekler görülür ve adalet yerini bulur.

Fakat; beni ezan ve inancım yüzünden yargılama, linç etmeye kalkışılmasını kaldıramıyorum. Şimdiye kadar insanlığa, tabiata karşı vicdanı sorumluluğum olduğunu bilerek yetiştirildim ve kendimi yetiştirdim. Paylaşmanın kutsallığını deneyimledim. Maddi, manevi imkanlarımı beşerlerle ve tabiattaki canlılarla paylaştım. Elimden geldiğince keyifli etmeye çalıştım, benim de mutluluğa gereksinimim olduğu için. Allah’tan kendi adıma hiçbir şey istemedim, aşk dışında. Onun ne istediğini anlamaya çalıştım. Onu dinledim, hissetmeye çalıştım.

Ezan, bir köprü ve vicdani sorumluluklarımı hatırlatan kutsal bir çocukluk yadigarıdır. İşte tam da bu yüzden, beni buradan yaralamalarına, yargılamalarına müsaade etmeyeceğim. Ezan saati ile denk geldiğim konserlerimde orta verdiğim için çok matah bir durummuş üzere haberlerinin yapılmasına nasıl şaşırdıysam, artık de tıpkı şaşkınlık ve kızgınlık içindeyim.

Kim, neye inanırsa inansın. Kim ne yer, ne içerse içsin bu beni ilgilendirmez. Anca tek kederimizin yalnızca YouTube içeriği çekmek olduğu vakit diliminde (yaklaşık 6 ay) her keresinde, verandasında kurduğu hoparlörlerle içki masasına çöreklenip, saatlerce ezan açmasının sebebinin içinde iyi niyet arayamam.

Ezanı ferdî hasımlığı için bir tahrik ve taciz aracı olarak kullanılmasını yediremedim. Yansıtılan algının tam aksini savunduğum bir reaksiyonun, şeytani bir formda bu duruma getirilmesini hazmedemiyorum. Evet, bunu daha serinkanlı, daha sükunetli yapamadığım için üzgünüm. İnsanız.

Sizlerden ricam; benim de söyleyeceklerim olduğundan haberdar olmanız ve benim açımdan da hadiselere bakmanız. Hem de kendi objektifliğiniz ile. Bu şahsın hareketlerine, kişiliğine, kimliğine ve beyanlarına daha dikkatli bakmanızdır. Zira; bir yargıda bulunmadan evvel, gerçekliği oluşturmak vicdani bir vazifedir.

Son olarak; her ne kadar bu türlü bir ispatta bulunmak durumunda kalmayı gururuma yediremesem de, sırtımdaki dövmeyi incelemenizi rica ediyorum. Arama motoruna ‘Halil Sezai dövmesi’ yazmanız kâfi. Kurumuş bir ağaçta açmış tek bir yeşil yaprak var. Ne yazıyor üstünde? Sevgiler.”